اختلافنظر در فرمول اجارهبها
به گزارش ایتوت نیوز ،یک رویداد مهم دیگر که این روزها در بازار زمستانی اجاره مسکن در مناطق مختلف شهر تهران از جمله مناطق مصرفی و پرتقاضا مشاهده می‌شود مربوط به بروز اختلافنظر بین بخش عمده‌‌‌ای از مستاجرها و موجران بر سر تعیین شرایط پرداخت اجاره‌‌‌بهاست.
همواره و در سال‌های گذشته، ترجیح غالب مستاجرها این بود که واحدی را با شرایط رهن کامل یا با وزن بیشتر رهن در مقابل اجاره‌‌‌بهای ماهانه، از مالکان اجاره کنند.
در مقابل موجران بیشتر تمایل به دریافت اجاره داشتند. این وضعیت در شرایط فعلی و در زمستان سال‌جاری، معکوس شده است. یعنی ترجیح عمده مستاجرها این است که سهم بیشتری از مبلغ کل اجاره را به صورت اجاره ماهانه پرداخت کنند و مبلغ کمتری را به عنوان رهن یا ودیعه، به موجر پرداخت کنند.
آن‌طور که واسطه‌‌‌های بازار اجاره مسکن در مناطق مختلف شهر تهران اعلام کردند یک عامل اصلی تشدید رکود زمستانی در بازار معاملات اجاره مسکن نیز همین عامل یعنی اختلافنظر بین موجرها و مستاجرها بر سر فرمول پرداخت اجاره‌‌‌بهاست.
در واقع در شرایطی که تعداد فایل در بازار اجاره بیشتر از تعداد متقاضیان اجاره است، اما در تعداد قابل‌توجهی از فایل‌‌‌ها شرایط موردنظر موجرها با شرایط مدنظر مستاجرها نه‌تنها به لحاظ رقم پیشنهادی برای اجاره بلکه از نظر فرمول پرداخت اجاره (سهم و نسبت رهن و اجاره ماهانه) نیز با یکدیگر سازگار نیست.
موجرها عمدتا به دنبال دریافت رهن کامل یا سهم بیشتر رهن در مقابل اجاره ماهانه و مستاجرها برخلاف سال‌های قبل به دنبال فرمول ترکیبی رهن و اجاره با وزن بیشتر اجاره‌‌‌بهای ماهانه یا دست‌‌‌کم وزن ۵۰ درصدی اجاره‌‌‌ماهانه در برابر سهم ۵۰ درصدی مبلغ رهن یا ودیعه هستند.
این تغییر رویکرد و تغییر ذائقه بین مستاجرها و موجرها که خود را در شکل معکوس شدن سلیقه مالی طرفین بازار اجاره نسبت به سال‌های قبل نشان می‌دهد عمدتا ناشی از تشدید انتظارات تورمی است.
پول نقد در بازار اجاره در شرایط تورمی و در شرایطی که انتظارات تورمی تشدید شده است، حکم پول داغ پیدا کرده است. یعنی طرفین بازار اجاره از باقی ماندن پولشان در این بازار گریزان هستند.
غالب مستاجرها تمایل به رهن کامل دارند به این علت که فکر می‌کنند اگر دارایی نقدی یا پول خود را به بازارهای دیگر هدایت کنند، و در مقابل بهای اجاره را به صورت اجاره‌‌‌بهای ماهانه (البته تا جایی که وضعیت درآمدی آنها اجازه دهد) پرداخت کنند
می‌توانند از افت شدید ارزش پول خود بعد از گذشت یک‌سال جلوگیری کنند و حتی ممکن است بتوانند ارزش واقعی نقدینگی خود را در طول زمان و به واسطه سرمایه‌گذاری آن در بازارهای برخوردار از سطح بالای بازدهی، ارتقا دهند و از این طریق از ضرر و زیان ناشی از کم‌‌‌ارزش شدن پول نقد در گذر زمان (به دلیل تورم بالا)، جلوگیری کنند.
در سال‌های قبل اما به دلیل محدودیت درآمدهای افراد (که البته کماکان پابرجاست و حتی تشدید هم شده است)، مستاجرها غالبا ترجیح می‌‌‌دادند با اتکا به پس‌‌‌اندازهای خود، اقدام به رهن کامل آپارتمان کنند و اجاره ماهانه پرداخت نکنند. اما هم‌‌‌اکنون ترجیح آنها بنا به علتی که توضیح داده شد به سمت فرمول ترکیبی رهن و اجاره تغییر کرده است.
از سوی دیگر موجران نیز از پول داغ ناشی از اجاره‌‌‌داری گریزان هستند. آنها ترجیح می‌دهند به جای آنکه در قالب اجاره‌‌‌بهای ماهانه و در طول یک‌سال، در هر ماه، پول نقد از مستاجر دریافت کنند در همان ابتدای دوره اجاره‌‌‌داری، اجارهبها را در قالب رهن کامل از مستاجر دریافت کنند تا بتوانند بلافاصله این مبلغ را در بازاری که فکر می‌کنند
در پایان یک‌سال دوره اجاره‌‌‌داری می‌تواند عایدی به مراتب بالاتری نسبت به عایدی اجاره‌‌‌داری برای آنها به همراه داشته باشد، سرمایه‌گذاری کنند. این اقدام در واقع پیروی هر دو سمت عرضه و تقاضا در بازار اجاره از یک منطق اقتصادی است.
در زمانی که تورم عمومی بالاست و همچنین انتظارات تورمی وجود داشته و تشدید شده است، افراد سعی می‌کنند تا حد امکان از نگهداری پول نقد خودداری کرده و دارایی نقدی خود را به سمت بازارهای با سطح بازدهی مورد انتظارشان هدایت کنند.
پول نقد در واقع برای افراد در چنین شرایطی حکم پول داغ دارد که نمی‌توانند آن را نگه دارند و باید هر چه سریع‌تر آن را تبدیل به دارایی دیگری کنند تا متضرر نشوند. این موضوع را می‌توان در شکل یک رویداد جدید در بازار زمستانی اجاره تحت عنوان «فرارپولی از بازار اجاره» توصیف کرد.
